ANDRZEJ MEISSNER
Andrzej Meissner urodził się 30 listopada 1929 roku we Lwowie w rodzinie Adolfa i Zofii z Piątkowskich. W 1955 ukończył w Krakowie Akademię Sztuk Pięknych (pracownia Hanny Rudzkiej-Cybis). W latach 1956-57 brał udział w zbiorowych wystawach w krakowskim Pałacu Sztuki. W 1959 wyjechał do Francji, gdzie związał się z ruchem artystycznym Phases, animowanym przez Edouarda Jaguera. Z polskich artystów do grupy tej należeli m. in. Jerzy Kujawski, Tadeusz Brzozowski, Władysław Hasior, Zbigniew Makowski. Brał udział w licznych wystawach zbiorowych grupy (Francja, Włochy, Brazylia, Argentyna) oraz kilku indywidualnych, w tym w Galerii Lambert na wyspie św. Ludwika w Paryżu.
Z końcem lat 60-tych, pod wpływem przybyłego do Francji z Japonii Mistrza Taisen Deshimaru, zaprzestał działalności twórczej poświęcając się całkowicie pogłębianiu nauki Buddyzmu. W malarstwie artysta operował gestem tyleż nonszalanckim, co precyzyjnym, pokrywając pole obrazu raz luźniejszą i świetlistą, raz ciasną i klaustrofobiczną gęstwiną nieregularnych linii i zacieków. Meissner z dużą umiejętnością posługiwał się techniką drippingu, wynalezioną przez Jacksona Pollocka w latach 40. i przyswojoną w Europie w następnej dekadzie. Gdy wyjechał z Polski do Francji, rozstał się z malarstwem, poświęcając się rzeźbie. U progu lat 60. skończyła się pewna epoka w jego życiu i poszukiwaniach. Nie ulega wątpliwości, że warto Andrzeja Meissnera włączyć do kanonu malarstwa polskiego drugiej połowy XX wieku.
