WANDA ŁADNIEWSKA
Urodziła się we Lwowie w 1903 roku, choć w późniejszych dokumentach występuje rok 1905. Od 1913 roku uczęszczała do gimnazjum im. Juliusza Słowackiego we Lwowie, a później do Gimnazjum Żydowskiego Towarzystwa Szkoły Ludowej i Średniej. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości w 1922 roku rozpoczęła studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jana Kazimierza. Studiowała filologię germańską i historię sztuki. W trakcie studiów poznała przyszłego męża - Zygmunta Blankenheima, którego poślubiła w 1928 roku. Wykształcenie z zakresu historii sztuki uzupełniała na Uniwersytetach w Wiedniu i Grazu oraz na wydziale architektury Politechniki Lwowskiej. We wrześniu 1932 roku rozpoczęła pracę jako nauczycielka literatury i języka niemieckiego w lwowskich gimnazjach (Gimnazjum im. Jana Długosza, Gimnazjum im. Śniadeckich, Gimnazjum dr Adeli Karp-Fuchsowej).
Gdy wybuchła wojna Ładniewska kontynuowała pracę jako nauczycielka, Zygmunt pracował w elektrowni miejskiej. Lwów opuścili w 1942 roku, zmienili nazwisko i zamieszkali w Rzeszowie, skąd musieli uciekać do Zakopanego. 17 stycznia 1943 zostali aresztowani, w połowie marca przewieziono ich do Oświęcimia. Wanda Ładniewska przebywała w Brzezince, dzięki swoim zdolnościom plastycznym pracowała jako rysowniczka w laboratorium uprawy kauczuku w pobliskim Rajsku. Gdy zapadła decyzja o likwidacji obozu przewieziono ją do Ravensbrück, Malchowa, a wreszcie Lipska , skąd uciekła i ukrywała się do chwili wkroczenia Amerykanów.
Pomimo, że Ładniewska straciła wszystkich krewnych, którzy mieszkali we Lwowie, a Zygmunt zmarł w Oświęcimiu w 1944 roku zdecydowała się wrócić do Polski i zamieszkać w Warszawie. Od 1 czerwca 1945 roku rozpoczęła pracę w Ministerstwie Oświaty, po roku poprosiła jednak o zwolnienie. W połowie 1946 opuściła Polskę i wyjechała do Paryża, wcześniej ubiegając się o wizę do Ekwadoru, którą zresztą otrzymała, ale do Ameryki Południowej dotarła dopiero w 1951 roku. Przebywała tam nie dłużej niż dwa miesiące.
W Paryżu pracowała w "Gazecie Polskiej" początkowo jako korektor, z czasem została krytykiem w dziale kultury (pisała recenzje wystaw i filmów, przeprowadzała wywiady, informowała francuską Polonię o wydarzeniach artystycznych w kraju). W 1950 roku rozpoczęła studia z zakresu rzeźby w Akademii Grande Chaumiere, ze specjalnością - rzeźba w glinie i medalierstwo. Brała udział w wielu wystawach: w Musée Rodin (1950), Société des Artistes Indépendants (1958-60), Salon de la Jeune Sculpture (1961-1963), Union des Femmes Peintres et Sculpteurs (1965) i w Salon d'Art Sacré et d'Expression Spirituelle (1967-1971), Galerii Daberkow we Frankfurcie (1973), Galerii Gutenberg w Strasburgu (1975) oraz wiele razy w Paryskim Salon d'Autonne (1963-1982). Miała dwie wystawy indywidualne: w Woodstock Gallery (1964) oraz w Galerii Lambert (1969). Grafiki artystki wystawiane były w Galerie de Villiers (1975).
Ładniewska była członkinią wszystkich ważniejszych stowarzyszeń i organizacji zrzeszających artystów: Amicale des Artistes des Pays du Drouais, Association des Artistes Peinters et Sculpteurs Juifs de France, Fédération française des sociétés d'art graphique et plastique, Federation Internationale de la Medaile, Salon d'Automne, Société des Artistes Indépendants, Syndicat National des Sculpteurs Statuaires Professionnels Créateurs.
Artystka zmarła w Paryżu w 1995 roku. Jej archiwum znajduje się w zbiorach Biblioteki Polskiej w Paryżu.
