WITOLD CHROMIŃSKI
Witold Chromiński był synem rektora AGH prof. Edmunda Chromińskiego, z wykształcenia inżynierem (ukończył studia na Politechnice Gdańskiej), z zamiłowania podróżnikiem i fotografem. Już podczas studiów odwiedził Szwecję, Łotwę, USA, Kanadę, Afrykę, Brazylię, Argentynę, Urugwaj, Anglię i Francję. W latach 1945-1950 był dyrektorem kilku polskich cukrowni na Dolnym Śląsku, w latach 1951-1954 Dyrektorem Techniczny Stoczni Szczecińskiej. W połowie lat 50.porzucił pracę inżyniera, aby w pełni oddać się pasji podróżowania i fotografowania. Kilkakrotnie podróżował po Kanadzie – w latach 1960-1961 z Arkadym Fiedlerem (co opisuje Fiedler w książce I znowu kusząca Kanada) – USA, Afryce – w roku 1964 z Bernardem Grzimkiem – Azji i Szwecji. Wydaje książkę W dolinie Kilombero („Iskry” 1971) oraz album Ziemia Szczecińska. Już jako student publikował w czasopismach. Jego zdjęcia pokazywały „Wiadomości Fotograficzne”, „AS”, „Wiadomości Foto Greger”, „Morze”, „Dookoła świata”, „7 Głos Tygodnia”, „Kulisy”, „Panorama”.
Przebywając na Śląsku, Witold Chromiński działał we Wrocławskim Towarzystwie Fotograficznym, a po przeprowadzeniu się do Szczecina wstąpił do Szczecińskiego Towarzystwa Fotograficznego. Dwa lata później (1952) inżynier Chromiński dołączył do Związku Polskich Artystów. W 1954 roku zaprezentował na łamach „Fotografii” podstawy teoretyczne i założenia prostej metody tonorozdzielczej, zwanej przezeń izoprintem. W 1970 został przyjęty do Międzynarodowej Federacji Sztuki Fotograficznej (FIAP). Był laureatem licznych konkursów fotograficznych, w kraju i za granicą. Pozostawił po sobie niezwykle bogaty zbiór fotografii z podróży i marynistycznych, zdjęć polskich miast i szczecińskiego teatru, portretów i aktów.
